เฮ้อ

หน้านี้เป็นหน้าของการย้ายงาน
ที่ออฟฟิศของผม มีลูกน้องลาออกไปในช่วงเวลาไล่เลี่ยกัน ถึง 3 คน แต่ละคนก็มีเหตุผลแตหกต่างกันไป
บ้างก็ได้งานที่ดีกว่า บ้างก็ได้งานที่ดีกว่าพร้อมๆ กับการเบื่อระบบการทำงานของที่เก่า(ซึ่งก็คือที่ๆ ผมทำอยู่นี่ล่ะ)
บ้างก็กะจะไปเรียนต่อเมืองนอก ฉะนั้นก่อนไปขอหาประสบการณ์หลายๆ ที่
ของอย่างนี้ผมทักท้องใครไม่เป็น ไม่ใช่ว่าเราไม่เคยลาออกเสียเมื่อไหร่
ไอ้ความรู้สึกแบบนี้ กว่าจะเดินมาพูดกับหัวหน้านี่ มันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ เหมืนอกัน
ฉะนั้นถ้าดูแล้วว่า เขาไปได้ดีกว่า อายุอานามยังมีโอกาส ก็ไปเลย
แต่พวกแก่ๆ จะทำขยับทำอะไร คงต้องคิดให้ดี คิดให้มากหน่อย ไม่อย่างนั้นหล่นลงมาเจ็บตัว
เดี๋ยวเด็กมันจะกัวเราะเยาะเอา
ช่วงนี้หัวสมองก็เลยต้องคิดโน่นคิดนี่ตลอดเวลา ไอ้เรื่องลาออกนี่ไม่เท่าไหร่
แต่เรื่องจะหาคนมาแทนนี่สิ น่าลำบากใจกว่า
มากเพราะกว่าจะหาคนเข้าขา ทำงานกันได้ราบรื่น นี่ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ เลย
ว่าไปแล้ว เหตุการณ์ช่วงนี้ ที่มีคนลาออกกันมากๆ ทำให้เรารู้สึกเลยว่า
การเตรียมพร้อมรับมือกับเรื่องการเปลี่ยนแปลงในชีวตนี่เป็นเรื่องใหญ่เหมือนกัน
หากเราทำใจได้เร็ว เข้มแข็ง และพยายามมองไปข้างหน้าเพื่อหาทางออก ก็น่าจะเป็นเรื่องดี
ผมว่าท้ายที่สุดชีวิตเราก็ต้องเป็นอย่างนั้น ต้องหาความสุขจากสิ่งที่เป็นอยู่มีอยู่
ไม่ใช่หาความสุขจากความฝันตลอดเวลา
ซึ่งนั่นมันไม่ใช่ของจริงๆ เผลอๆ เราอาจจะทุกข์ เพราะความฝันอีกต่างหาก
ปล. ช่วงนี้กินมาก แต่ไม่มีเวลามาเขียนเลย
อยากจะแบ่งน้ำหนักเอามาไว้ในนี้จัง
เผื่อห่วงยางที่พุงจะได้ยุบลงบ้าง
ปล.(อีกที) รูปที่เอามาโพสต์คราวนี้เป็นของศิลปินชื่อ โจนาทาน เวอร์เมียร์
เป็นช่างวาดผู้ททำตัวลึกลับ พอๆ กับเชคสเปียร์ มีเรื่งราวของเขาอยู่น้อย และเป็นคนแรกๆ ที่
วาดาภพ perspective แล้วก็ชอบวาดภาพกิจวัตรประจำวันของคน
ผมชอบรูปของเขา เพราะมันดูทั้ง นิ่ง เงียบ สงบ
แลด้วยความที่เวอร์เมียร์เป็นคนลลึกลับ ก็ยิ่งจินตนาการไปใหญ่ว่า
ตอนที่เขานั่งวาดอยู่หน้าเฟรม เขาเป็นอย่างไร