หลงรักคนแปลกหน้่า

คืนวันศุกร์ที่ร้านประจำ เป็นร้านประจำที่ผมไปทุกๆ อาทิตย์ ความตื่นเต้นในการไปแทบไม่มีแล้ว เพราะร้านนี้ผมมากว่า ๖ ปีที่ผ่านมา พูดได้เลยว่าทุกศุกร์ ผมก็ไปมันอยู่ร้านเดียวนี่ล่ะครับ นานๆ ทีจะออกไปนอกสถานที่สักหน
เบื่อไหม...มันเลยมาแล้ว
มันกลายเป็นเพื่อน เป็นหน้่าที่ เป็นความรับผิดชอบบางอย่าง จริงๆ ร้านมันก็คงอยุ่ได้ล่ะแต่ผมรู้สึกไปเองว่า ต้องไปเจอเพื่อนที่ตลอดอาทิตย์ที่ผ่านมาไม่ได้เจอ สาระไม่มีมากไปกว่าการรวมตัวของคนปากเสียสี่ห้าคนมาเจอกัน แล้วก็พูด การเมืองไม่ยุ่ง
ปัญหาสังคมไม่ใช่เรื่อง ข้อเขียนทางวิชาการที่อยากจะพูด ไม่มี หรือสถานะการรืทางเศรษฐกิจ ไม่อยู่ในหัว
ประเด็นอย่างเดียวที่พอมีก็คือ กัดโต๊ะหน้าใหม่ๆ ที่เข้ามานั่ง กัดกันเอง ร้องเพลง คุยเรื่องโลกียะเท่าที่ผู้ชายกลุ่มหนึ่งจะคุยกันได้
ชีวิตคืนวันศุกรืของผมดูขัดแย้งกับหน้าที่การงานที่ผมทำ มันเป็นโลกอีกโลกหนึ่งเลยทีเดียว
แม้ผมจะนั่งอยู่ท่ามกลางคนแปลกหน้า แต่นี่คือพื้นที่ของผม และเพื่อนๆ ฉะนั้นไม่แปลกอะไรหากผมจะทำตัวผิดแผกไปจากที่คนเขาคาดหวังกัน
ผมว่าถ้าฟรอยด์มานั่งในร้านนี้ ข้อสรุปใหม่ๆ กับทฤษฎีทางจิตวิทยาอาจเปลี่ยนแปลงไป
ศุกร์ที่ผ่านมา มีอะไรพิเศษมากวก่าที่ผมคิด มันน่าจะเป็นคืนวันธรรมดาๆ ที่ผ่านไปอีกศุกร์ คืนนี้เป็นคืนต่้อนรับหยุดยาว ร้านค่อนข้างเงียบ ผมนั่งอยู่ในที่คุ้นเคยของผม ไม่ได้คิดว่าจะเจออะไรพิเศษๆ ผมมาร้านเป็นคนแรก
"ทำไมมาเร็วจังวันนี้" แอนดี้เจ้าของร้านทักผม ตอนที่ผมไปถึง พร้อมๆ กับไม่ละสายตาจากขวดเบียร์ที่กำลังบรรจงเรียงเข้าตู่แช่
ผมอธิบายไปว่า วันนี้มาจากที่ทำงานข้างนอก เสร็จแล้ว ไม่รู้ไปไหน ก็เลยมาร้านเลยดีกว่า
เสียงเพลงจากลำโพงเริ่มไล่เรียงเสียงดังมาเป็นระยะๆ ผมเงยหน้าขึ้นมองไปตามเสียง เห็นหนีี(คือชื่อเขาชื่อหมีนะครับ ไม่ได้ตั้งใจจะลามก) เดินลงมาจากซุ้มดีเจ พลันสายตาก็เห็นคนหนึ่งนั่งอยู่ที่บาร์
ตั้งแต่วินาทีนั้นผมก็ละสายตาขากเขาไม่ได้ทั้งคืน
....รออ่านต่อนะครับ ตอนนี้ขี้เกียจเขียนแล้ว