ชีวิตคุณขาดอะไร

ชีวิตผมขาดอะไร...
เป็นคำถามที่ผมมักคั้งไว้ถามกับตัวเองบ่อยๆ
ไอ้อาการ “ขาด” ของผมไม่ได้เฉพาะเจาะจงถึงวัตถุหรือสิ่งที่จับต้องได้เพียงอย่างเดียว ผมหมายรวมไปถึงความรู้สึก จิตวิญญาณ ความรู้และความรู้สึกเกี่ยวกับตัวเองและสิ่งรอบข้างที่เราได้รับรู้ แล้วเกิดคำถามที่ว่ามันมีอะไรบางอย่างที่ขาดหายไป
ผมไม่ได้เป็นคนโหยหาความสมบูรณ์แบบ ตรงกันข้ามผมว่าผมเป็นคนยืดหยุ่นพอสมควรและเข้าใจธรรมชาติว่ามันไม่เคยมีอะไรที่จัดได้ลงล็อคแบบโฟลเดอร์บนหน้าจอคอมพิวเตอร์ ชีวิตเราเองก็ไม่ได้แข็งกระด้างขนาดที่ใครจะมากะเกณฑ์กับเราได้เสียทุกอย่าง
การถามหาสิ่งที่ขาดของผมจึงไม่ใช่เรื่องการถามหาความสมบูรณ์แบบแต่เป็นการถามหาแรงบันดาลใจมากกว่า
จริงๆ แรงบันดาลใจนั้นหาไม่ยากเลย มีอยู่ทั่วไป หนังสือเป็นจุดเริ่มต้นที่ดีที่สุดของการหาแรงบันดาลใจให้กับตัวเอง การเดินทางเจอะเจอคนแปลกหน้าก็เป็นอีกสิ่งที่หนึ่งที่วิเศษไม่แพ้กัน รวมไปถึงการเปลี่ยนแปลงชีวิตประจำวันอย่างง่ายๆ แค่เปลี่ยนเส้นทางไปทำงานตอนเช้า แค่นี้ก็ทำให้เราได้อะไรต่อมิอะไรหลายอย่างหลับมา การสร้างแรงบันดาลใจเหล่านี้เกิดจากการสั่งสมความช่างสังเกตอยากรู้อยากเห็นและความน่าเบื่อของตนเอง จึงต้องพยายามทำอะไรที่แปลกแตกต่างออกไปเพื่อให้ชีวิตมีอะไรใหม่ๆ เสมอและวัยเด็กนั้นเป็นสิ่งสำคัญต่อการสร้างความคิดของการเป็นนักสำรวจ ความอยากรู้อยากเห็นในวัยเด็กของผม เป็นแรงผลักอย่างแรงที่ทำให้ยังคงความอยากรู้อยากเห็นคนถึงทุกวันนี้
หลายคนกลายเป็นฮีโร่ของผม อาเธอร์ ซี คล้าก วานิช จรุงกิจอนันท์ อาจารย์ตอนมหาวิทยาลัย คุณพ่อ คนขายก๋วยเตี๋ยวน้ำใส อาดาจิ มิสุรุ เจมส์ ลาสเดน มิลาน คุนเดอรา ยาขอบ วัฒน์ วรรยางค์กูล คาลอส โจบิม พี่โหน่ง คุณยาย โนเกียและอื่นๆ ฯลฯ เหล่านี้เป็นเครื่องมือหนึ่งของการเติมส่วนที่ขาดของผม แต่ปัญหาที่ผมรู้สึกว่าตอนนี้ผมกำลังรู้สึกก็คือประเทศไทยของเรากำลังขาดแคลนแรงบันดาลใจ
ไม่ได้หมายความว่าประเทศไทยเราไม่มีคนเก่งหรือว่าไม่มีความสามารถแต่ผมกลับคิดว่า ประเทสไทยมี่ใครที่จะลุกขึ้นมาเป็นตัวตั้งตัวตีในการส่งเสริมการหาแรงบันดาลใจเหล่านี้อย่างจริงจังและจริงใจ
แรงบันดาลใจอย่างเดียวที่คนค่อนประเทศหวังอยู่ก็คือทำอนย่างไรให้รวย รวย รวย ละรวยยิ่งขึ้นไปอีก และความรวยนั้นก็ต้องเป็นความรวยแบบ short cut เป็นความรวยแบบจะเอามาง่ายๆ และเร็วๆ เป็นความรวยแบบไม่ต้องมีความดีเจือปนมากก็ได้ ขอให้มีเงินและค่าของความถูกต้องจะตามมาเอง หวยขายดี คนรวยกลายเป็นคนดี คนดีกลายเป็นของเก่า คนเก่งที่มีแค่กระหยิบมือจึงดูเหมือนเป็นยาก ทำยากและไม่น่าทำ เพราะการเป็นคนดีและคนเก่ง ไม่ได้การันดีว่าคุณจะรวยตามความคิดของไทยนิยมยุคใหม่
นอกเหนือจากคนเก่งและดี(และส่วนมากไม่ได้รวย)ที่มีอยู่น้อยนิด รัฐและหน่วยงานต่างๆ ทั้งเอกชนด้วย ก็ไม่ค่อยผลักดันให้สิ่งเหล่านี้กลายเป็น “แรงบันดาลใจ” ให้กับใครได้สักเท่าไหร่
อาการ “ขาด” คนเก่งๆ ในบ้านเราทำให้เด็กบางส่วนเรียนรู้ที่จะเป็นดารา นักร้องเป็นอย่างลุง “ทักษิณ” ซึ่งไม่ได้เชิดชูความเก่ง แต่เชิดชูความรวยเป็นหลัก
ความรวยไม่ใช่สิ่งที่น่ารังเกียจครับ หากแต่จะดีมากถ้าสังคมได้อธิบายถึงที่มา ความพยายามอุตสาหะความภาคภูมิใจและความดีที่ควรจะมาควบคู่กันด้วย
หากแรงบันดาลใจคือฮีโร่ ฮีโร่ของประเทศไทยกำลังมีปัญหา
เพราะฮีโร่ของเรามีแต่ชุดสวยๆ ใส่ แต่ระวังนะครับฮีโร่ทั้งหลาย ระวังอย่าให้ชุดขาดขึ้นมา
เพราะคุณอาจไม่ได้น่าพิสมัยเหมือนจอห์น เวย์นก็เป็นได้