เที่ยวไปชิมไป ตอนที่ 3 ปลาลวกที่ไม่คาวเอาเสียเลย

เมื่อก่อนผมเป็นคนหนึ่งที่ไม่ชอบกินปลาน้ำจืด ไม่ได้กระแดหรือว่าเกิดใกล้ทะเล(บ้านเกิด โน่นฮะ ลำปาง)แต่อย่างไร
แต่เป็นเพราะเวลากินทีไรจะรู้สึกว่ามันคาวๆ โดยเฉพาะพวกแกงส้มปลาดุก โหไม่ไหวครับ แค่เห็นหนังลื่นๆ
หัวมีหนวดแกว่งอยู่อยู่ในหม้อ ก็ขอถวายจตุปัจจัยนี้ให้ผู้เฒ่าผู้แก่ที่บ้านไปเลยดีกว่า

แม้จะใส่น้ำมะกรูดดับคาวแล้ว ก็ยังไม่วายไม่กล้ากิน ถ้าเป็นปลาดทอดนี่ก็พอไหวครับ พอเล็มๆ กินได้บ้าง
ที่บ้านเป็นอันรู้กะเลยว่า ถ้าเป็นปลาน้ำจืดมา ไม่ว่าชะโด ดุก สวาย หรือไฮโซแค่ไหน ก็ไม่กิน ปลาทะเลเท่านั้น
ส่วนหนึ่งที่ผมพอจะกินปลาทะเลได้ก็เพราะเนื้อทันแน่น ให้ความรู้สึกเหมือนกินเนื้อไก่ มันก็เลยพอไหว

จนโตมาเริ่มชินและชอบกับการกินปลาดิบ (อันนี้ก็ไม่ได้กระแดะอีก ไม่ได้ไปเรียนต่อญี่ปุ่น หรือว่ามีแฟนญี่ปุ่นแต่อย่างไร)
บ่อยๆ เข้า การกินปลาก็เริ่มเป็นงานที่ง่ายเข้า ก็เลยเริ่มลองกินหลายๆ แบบ หลังๆ ดีขึ้นครับ เริ่มกินปลาน้ำจืดได้บ้าง มีหลายเจ้าที่ผม
เคยไปกินประเภทต้มยำปลาช่อน ปลาดุกแล้วไม่คาว ไม่ใส่หัวพร้อมหนวดมาให้ ก็เลยพอกินได้บ้าง ตอนนี้ก็เลยชอบกินข้าวปั้นหน้าปลาดิบไปเลย เสียดายอย่างเดียว ที่กรุงเทพฯ ข้าวปั้นหน้าปลาดิบ ไม่ได้ทำแบบยี่ปุ่นแท้ๆ เข้าใจว่าพ่อครับส่วนใหญ่ก็เป็นคนอีสาน
นี่ล่ะ คนกินส่วนใหญ่ก็เป็นคนไทยก็เลยต้องปรับ ข้าวหน้าปลาดิบแบบญี่ปุ่นต้องเอาข้าวไปหุงกับน้ำส้มสายชู เวลา
ทำก็ต้องคั่นระหส่างเนื้อปลากับข้าวด้วยวาซาบิ กินมามีไม่กี่ร้าน อย่างชะชะอัน ตรงสยามวแสควร์ นั่นโอเคครับ
เจ้าของและพ่อครัวเป็นนิปปองโงะ! รสชาติเวรี่ เวรี่ ลำ(ภาษเหนือแปลว่าอร่อย)

วันนี้จะมาเล่าว่า ผมได้กินปลาลวก อร่อยมากเลย ร้านนี้ทำดีครับ ไม่มีชื่อร้าน เป็นแผงข้างทางแถวๆ แยกสวนหลวง อ่อนนุช
เขาใช้ปลากะพงธรรมดาๆ นี่ล่ะ ลอกหนังออก แล้วก็หมักเกลือไว้ แล้วก็ลวก แล้วก็เอามาโรยกับขึ้นฉ่าย กระเทียมเจียว
ของเด็ดอยู่ตรงน้ำจิ้มนี่ล่ะ อร่อยมากครับ กินแกล้มเบียรืเย็นๆ หลังเลิกงาน เอกเขนกดูปลา ปมา แมวที่บ้าน
แค่นี้ก้เป็นสุขใจแล้ว

ปล. ปลาลวก ไม่ใช่เนื้อลวกนะครับ ต้องลวกให้สุก หรือหากจะกินดิบก้ต้องเป็นปลาทะเลที่สดและสดจริงๆ เท่านั้น
จะมามีเดียมแบบเนื้อไม่ได้ฮะ ไม่มีรสชาติ ไม่อร่อยครับ